Trying to write is immediately painful, because it brings to immediate focus one’s internal misery. It would seem that to be actually effective and efficient as a writer, one must first go through whatever may be necessary to heal from one’s conflictions. But even if one is psychologically and emotionally stable at the moment of composition, that moment of staring at the blank screen will inevitably be a moment of tension as a thousand potential distractions loudly peddle escape from the confrontation.

Estu, ke mi farigu la plej bonan de kio estas donita al me hodiaŭ, profunde vivu la vivon, kiun me havas sen fornei tiun, kiun la vivo sugestas. Estu, ke mi akceptu fiaskon sen iam akcepti malvenkon, neniam rezigni eĉ, post kiam estas tro malfrue. Kvankam mi estas suferonta, permesu, ke mia doloro ne estu la vaka malsato de tiuj, kiuj vivas nur por konsumi ĉar ili estas forlasinta esperon.

Extra pages at a book’s end prove that it is honest.

Veraj paĝoj havas molaĵon.

Rotting fallen fruit proves that a tree has grown.

Veraj fruktoj havas semojn.

Sour green berries prove that the harvest has passed.

Veraj vitoj havas dornojn.

Joseph’s cry proves that Rachel had once been near.

Veraj ekziloj havas mantelojn.

The lying wedding veil proves the bride unknown.

Veraj veroj havas malverojn.

Quality wine saved for the end proves the host.

Veraj amikoj havas tempon.

Long and burdensome conversations prove friendship.

Veraj vortoj havas glavojn.